castelán / catalán / éuscaro / inglés 

As asociacións AEDA, ANIN, LA FAULA, GNOA, MANO y NOGA, e todos os narradores e narradoras que forman parte das mesmas, manifestamos publicamente o noso desacordo coa práctica conxelación dende hai anos, dos orzamentos destinados ás sesións e espectáculos de contos en moitas das bibliotecas públicas onde desenvolvemos o noso desempeño profesional. 

Contar contos de viva voz ante un público require de esforzo e moita preparación, comezando pola selección de relatos, a procura de recursos narrativos que fagan á historia atractiva e rematando polo manexo de situacións ás veces complicadas cando traballamos ante decenas de persoas con idades e intereses variados.

Contar contos de xeito profesional é un oficio esixente: require seguir formándose a pesar dos anos de experiencia percorrendo centros educativos, bibliotecas, teatros, prazas... con públicos moi variados e en contextos moi diferentes. Por iso pensamos que é necesaria unha remuneración xusta que nos permita afrontalos gastos derivados do oficio.

As persoas que narramos en bibliotecas realizamos un labor artístico que afunde as súas raíces na tradición. Contar contos, cando se fai de xeito profesional, é unha actividade íntima, estimulante e moi valorada por todos os públicos, sexan bebés, escolares, adolescentes ou persoas adultas. 

Como profesionais, cotizamos á seguridade social pagando as nosas cotas de autónomos, seguros sociais, impostos que corresponden á actividade, seguro de responsabilidade civil, pero por riba temos moitos máis gastos asociados: vehículo ou transporte, dietas, xestoría, etc. Recomendamos ler este artigo onde se explica este asunto polo miúdo. 

Por contextualizar esta reivindicación, cabe mencionar que dende o 2020 ata o día de hoxe, o Índice de Prezos ao Consumo (IPC) aumentou case un 20% (ver aquí) mentres que o Salario Mínimo Interprofesional fíxoo nun 50%. Nalgunhas bibliotecas e institucións responsables das campañas de animación á lectura, os cachés para persoas profesionais  da narración oral non só non se teñen incrementado de xeito proporcional, se non que dende hai anos se manteñen practicamente intactos. Este artigo sobre “Como elaborar un orzamento de narración oral” pode ser esclarecedor neste senso. 

Pensamos ademais que en moitas ocasións se ten producido un agravio comparativo respecto a outras actividades culturais, deportivas ou de ocio cunha dotación orzamentaria máis xusta. 

Por todo isto, o colectivo de narradores e narradoras profesionais de España instamos a que as persoas responsables de asignar, aprobar os orzamentos e programar nas institucións públicas valoren o noso oficio e bo facer como cremos que o merece, tal e como o público o fai. 

Este manifesto está asinado por todas as asociacións de narración oral de España: AEDA, Asociación de profesionales de la narración oral de España – ANIN, Associació de narradores i narradors (Cataluña) – LA FAULA, Associació catalana de professionals de la narració oral – GNOA, Gremio de la narración oral en Andalucía – MANO, Asociación madrileña de narración oral – NOGA, Colectivo de narración oral galega. 

Castellano

Os movimentos de narração oral, em todas as suas geografias, não são dissociáveis da ideia de “renascimento”. É sob este prisma que muito autores compreendem o fenómeno, nas suas diversas línguas: renacimiento, em Castelhano (Sanfilippo 2007); revival, em Inglês (Sobol 1999, Heywood 2000, Ryan 2003); renouveau, em Francês (Calame-Griaule 2001, Patrini 2002, Haeringer 2011), entre outras. No entanto, apesar de muitos artistas revelarem um sentimento de pertença a uma determinada cultura ou a uma linhagem tradicional, a necessidade de identificar os limites entre a prática contemporânea de contar histórias e aquela que pertence ao universo da tradição oral não deve ser desprezada. Com efeito, a compreensão do fenómeno dos movimentos de narração oral enquanto renascimento de práticas e patrimónios tradicionais apresenta fragilidades. Ao contrário do agente que, nos contextos ditos tradicionais, contava (e conta) histórias em contextos familiares e comunitários, o artista narrador oral é, em primeiro lugar, alheio ao universo de origem das narrativas. Mesmo quando reproduz um repertório da sua própria realidade geográfica, como por exemplo, um narrador minhoto que trabalha sobre contos de tradição oral do Minho, importa notar que a cultura urbana e alfabetizada de que faz parte é estranha ao contexto rural e campesino em que estas histórias se transmitiram oralmente através das gerações. Com efeito, há muito que esta estranheza se revela na maioria das adaptações de contos presentes na literatura, no cinema ou em outras artes, procurando atenuar o racismo, o machismo ou a violência normalmente presente nesses repertórios, sejam de tradição oral, sejam do universo dos “contos de fadas” (ver, entre outros, Zipes 1979 e Warner 1995). Como nota Cristina Taquelim, esta é uma atitude geral para com os repertórios de tradição oral, que falha em compreender a importância do seu contexto:

castelán

Charo Pita entrevista a Paula Carballeira

Máis que unha entrevista, isto é unha conversa á calor dun par de tés, con moitas complicidades e risas. Hai tempo, moito tempo que nos coñecemos e Paula Carballeira, nada en Fene, muller polifacética, actriz, escritora, directora de teatro, e narradora, é unha desas persoas que me fascina pola súa clarividencia, o seu bo facer, a súa imaxinación, a súa personalidade inclasificable e honesta e por esa intensa mirada azul que sobrevoa cada palabra que di.

Charo: Isto de contar historias, onde ten para ti as súas orixes?

Paula: Pois non o sei. Supoño que dalgunha maneira, o feito de contar historias vén de querer facer o mundo ao teu xeito, dunha especie de necesidade de crear a realidade e darlla a coñecer aos demais. Dende pequeniña sempre me gustaron moito os libros, a lectura, sempre estiven relacionada co teatro, e claro, unha cousa leva a outra, parecen mundos distintos, pero ao final todos teñen que ver coa ficción. Se che gusta ler e comunicar, a forma máis directa de facer túa a realidade é construíndo unha historia.E vindo de onde eu veño, refírome á familia e ao ámbito social no que me movo –penso, por exemplo, na miña nai, que fala moito pero non conta contos ou no meu pai, que fala pouco, pero conta moito, sen que o que conte sexan realmente historias –, paréceme unha consecuencia lóxica. Ademais, no meu caso resultou fundamental o feito de comezar traballando con nenos. Fóra dos meus irmáns, ata entón nunca tivera unha relación directa coa rapazada e nunca me parara a pensar se me gustaban os nenos ou non. Cando os tiven diante, o primeiro que me chamou a atención foi esa actitude tan aberta que normalmente amosan: de principio, van escoitar o que digas. Logo xa se verá. E mira ti por onde, nese primeiro momento de encontro, non se me pasou pola cabeza outra cousa máis que contarlles unha historia. Máis alá dos contos non tiña nada importante que dicirlles. Penso que aí estivo o desencadeante.

castelán / inglés / catalán / euskera

A narración oral pode chegar a se converter nun formidable vector para o restablecemento da democracia, e iso por tres razóns principais.

1.- POLO SEU CONTIDO, xa que as historias falan do humano:

Os contos tradicionais abordan todas as cuestións que teñen que ver co individuo como parte da sociedade. Pero tamén se ocupan dos grandes interrogantes da existencia naquilo que se relaciona coa clave do misterio da vida, sen explicacións realistas e pesadas. Conectan, a través do simbólico, os soños, a poesía, cunha conexión realmente emancipadora, tanto dende o punto de vista da liberdade da imaxinación, como na comprensión dos mecanismos do desenvolvemento psicolóxico da persoa. O optimismo é obrigatorio: os nenos poden cambiar o seu destino aprendendo o que é bo para eles e o que se debe evitar.

Sexamos narradores ou sexamos oíntes, podemos, e debemos, desenvolver unha visión da vida baseada na solidariedade e a coraxe e con visión de futuro. Desta forma a aproximación ao conto pode ser realizada por cada un en función da súa propia lectura e de xeito ameno e emotivo. Como dicía o griott de Mali "Hampate-Ba": os contos divirten os nenos, os adultos reláxanse despois do traballo e fan filosofar ás cabezas canas. Noutras palabras, os contos poden reunir as tres partes que cohabitan dentro de nós mesmos: o afectivo, o lúdico e o cognitivo.